Διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο, συμπόνεσα πραγματικά και αγάπησα την Άμυ. Είχα μείνει άναυδη από τις εξελίξεις και την τροπή της όλης ιστορίας. Δεν περίμενα όμως με τίποτα πως το δεύτερο βιβλίο θα ήταν ένας χείμαρρος, ένας καταιγισμός από νέα δεδομένα και ανατροπές που θα με έκαναν να κρατάω την ανάσα μου από την αγωνία. Ένα βιβλίο που σε καθηλώνει, σε κολλάει στον τοίχο και με γουρλωμένα μάτια παρακολουθείς τα πάντα γύρω σου να ανατρέπονται ή να καταρρέουν.

Έχουν περάσει 6 μαρτυρικά χρόνια γεμάτα πόνο, θλίψη, θυμό και εγκατάλειψη. Η Άμυ εξακολουθεί να βρίσκεται έγκλειστη στην ψυχιατρική κλινική της Ρόδου, όπου η ταπείνωση, ο εξευτελισμός, ο βασανισμός και ο βιασμός τόσο της ψυχής όσο και του κορμιού είναι μέρος της καθημερινότητάς της.

Σαπίλα παντού. Κακοφορμισμένες πληγές οι ψυχές των ανθρώπων. «Άνθρωποι» που αντί για να υπηρετούν το λειτούργημά τους με σεβασμό προς τον ανήμπορο συνάνθρωπό τους, ηδονίζονται προκαλώντας πόνο και τσαλαπατώντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κακόψυχοι, δίχως οίκτο, έλεος και συμπόνια.

«Οι ψυχές των ανθρώπων είναι σαν βαθιά πηγάδια. Κανένας δεν ξέρει τι υπάρχει στον πάτο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μαντεύεις κρίνοντας από αυτά που επιπλέουν στην επιφάνεια κάπου – κάπου». Χαρούκι Μουρακάμι (σελίδα 153)

Η Άμυ βρίσκεται χαμένη στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού της, ένα σώμα φυλακισμένο πίσω από βαριά κάγκελα. Η ψυχή της όμως είναι ελεύθερη και πηγαίνει όπου εκείνη θέλει. Πόλεμος γίνεται μέσα της… Ο θάνατος φαντάζει η πιο λυτρωτική λύση. Άγγελοι και δαίμονες παλεύουν σκληρά. Ποιος θα επικρατήσει; Ζωή ή θάνατος; Λογική ή τρέλα; Αλήθεια ή ψέμα; Φίλοι ή εχθροί; Θα καταφέρει να επιβιώσει; Και αν ναι, ποιο θα είναι το αντίτιμο που θα πρέπει να πληρώσει; Ο εφιάλτης έχει ξεκινήσει…

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και υπερήφανη που έχουμε τόσο νέους και ταλαντούχους Έλληνες συγγραφείς, οι οποίοι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους ξένους ομόλογούς τους. Ο Μάριος Καρακατσάνης, συγγραφικά πιο ώριμος σε σχέση με το πρώτο του βιβλίο, μέσα από μια εξαιρετική γραφή και πλοκή, μάς χαρίζει ένα ταξίδι γεμάτο από ανατροπές, αντιθέσεις και αντιφάσεις. Συγχαρητήρια Μάριε για ακόμη μια φορά!!

ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Για να πω την αλήθεια, η ΑΜΥ μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά αυτό το δεύτερο βιβλίο, στην κυριολεξία το λάτρεψα! Μου άρεσε πολύ περισσότερο από το πρώτο. Η επιστροφή της ανέτρεψε τα πάντα, τα σάρωσε όλα. Η μία ανατροπή ακολουθεί την άλλη σε σημείο σοκαριστικό. Το ένα απρόσμενο γεγονός διαδέχεται το άλλο και εκεί που φαντάζεσαι ότι ξέρεις τι έχει συμβεί... να η επόμενη ανατροπή. Εξαιρετικά δεμένη αφηγηματικά γραφή, μας δένει κυριολεκτικά μαζί της και δεν θέλουμε να αφήσουμε το βιβλίο από τα χέρια μας. Και όταν φτάνουμε στο τέλος, πολύ απλά θέλουμε κι άλλο. Βίωσα μαζί με τους ήρωες, και πολύ περισσότερο με την κεντρική ηρωίδα την απόλυτη απομυθοποίηση της όλης υπόθεσης. Η απόλυτη προσγείωση στη πραγματικότητα. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό! Οι περιγραφές των καταστάσεων όσο και των σκέψεων των ηρώων είναι κάτι το απίστευτο! Από τη πρώτη σελίδα μέχρι και την τελευταία σε καθηλώνει. Σκληρό και ανθρώπινο ταυτόχρονα. Όλοι οι χαρακτήρες είναι απόλυτα πραγματικοί, παρ’ όλο που πρόκειται για μυθοπλασία. Θα μπορούσε να τους συναντήσει κανείς οπουδήποτε. Εκφράζουν την αέναη μάχη καλού και κακού, και καταφέρνουν να μας γεμίζουν οργή και θυμό και μας κάνουν να φωνάζουμε δυνατά: «Φτάνει, αρκετά, ως εδώ!» Για να είμαι ειλικρινής, η Αμυ, ειδικά στο πρώτο βιβλίο δεν μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής. Μέσα σε αυτό το βιβλίο όμως, όπου όλα τα πράγματα μπαίνουν ένα ένα στη θέση τους και μέσα από την όλη ιστορία, που κυριολεκτικά δεν με άφηνε να πάρω ανάσα, κατάλαβα το πώς και το γιατί πολλών γεγονότων. Αυτό το μυθιστόρημα είναι ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον ταξίδι γεμάτο ανατροπές, πόνο, θλίψη, αγανάκτηση, αγάπη, συμπόνια και δικαίωση. Για αυτό αγαπητοί αναγνώστες προσδεθείτε και απολαύστε το ταξίδι.